Normobaria znacznie rozszerza, optymalizuje i uwydatnia działania terapii tlenowej hiperbarycznej. Dostarcza do krwi poza tlenem także dwutlenek węgla i wodór, które wchodzą w skład powietrza atmosferycznego. Wodór jest o tyle wyjątkowym pierwiastkiem, że ma zdolność działania nawet na poziomie komórkowym. Jest w stanie przekroczyć barierę krew-mózg i może dostać się do mitochondriów komórkowych. Posiada także zdolność translokacji w niektórych warunkach do jądra komórki. Znajdując się w odpowiedniej lokalizacji, posiada właściwości przeciwzapalne, antyutleniające, antyapoptyczne oraz cytoprotekcyjne. Są one niezwykle cenne również w przypadku rehabilitacji kardiologicznej.
Liczne badania potwierdziły to, że rekonwalescencja zachodzi o wiele szybciej w warunkach wyższego ciśnienia, niż to w którym człowiek na co dzień przebywa. Wówczas tkanki szybciej mogą wykorzystać tlen, który do nich dociera. Poza tym regularne przebywanie w warunkach podwyższonego ciśnienia wpływa w dużej mierze na zwiększenie ilości komórek macierzystych, kluczowych w procesie odbudowy ludzkich narządów. Normalnie organizm pobiera jedynie do 30% tlenu w czasie oddychania. Im ciśnienie jest wyższe, tym lepiej tlen jest wykorzystywany. Podobnie jest zresztą również z dwutlenkiem węgla, istotnym w czasie transportu tlenu do komórek. Wodór z kolei neutralizuje wolne rodniki odpowiedzialne za proces starzenia się organizmu. Hamuje też proces degradacji komórek.
Obecnie udało się ustalić idealne proporcje powietrza, którym powinien oddychać człowiek. Najkorzystniejsze dla ludzkiego organizmu jest przy tym ciśnienie 1500 hPa. Powietrze zaś powinno zawierć 40% tlenu, 2% dwutlenku węgla oraz 0.5% wodoru. Dokładnie takie warunki panują w komorze normobarycznej, stosowanej podczas leczenia wielu chorób między innymi schorzeń o podłożu kardiologicznym.